Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1936 ως το 1940 με καθηγητή των Κωνσταντίνο Παρθένη, και χαρακτική κοντά στον Γιάννη Κεφαλληνό τα χρόνια 1937-40.
Ασχολήθηκε και με την εικογράφηση βιβλίων. Η Κατράκη, στα πλαίσια ενός ρεαλισμού αρχικά, προχωρεί, αξιοποιώντας μια δικής της  έμπνευσης τεχνική κατεργασίας σκληρής πέτρας (κρhτικού ψαμμίτη) σε εξπρεσιονιστικές διατυπώσεις.

Από τις σημαντικότερες Ελληνίδες χαράκτριες είναι η Βάσω Κατράκη. Μαθήτρια του Κεφαλληνού, δεν έμεινε μόνο στις γνωστές τεχνικές και στους καθιερωμένους τύπους της χαρακτικής. Άρχισε τις προσπάθειες της με την ξυλογραφία και έδωσε μια χαρακτική, στην οποία συνδυάζονται η προσήλωση στην πραγματικότητα με την έμφαση στα εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Οι πιο προσωπικές όμως και ολοκληρωμένες προσπάθειες της βρίσκονται σε έργα που βασίζονται στο σκάλισμα της πέτρας ,μια τεχνική που δεν έχει καμιά σχέση με τη λιθογραφία. Η χρησιμοποίηση του ψαμμίτη της Σητείας, σκληρής πέτρας με αδρές επιφάνειες ,και η συνύπαρξη της σχηματοποίησης και του αποσπασματικού ,του μνημειακού και του τοπικού χαρίζουν στις ανθρώπινες μορφές, που αποτελούν και το πιο αγαπημένο της θέμα, μια εκπληκτική εκφραστική φωνή.

Μιλώντας για τη δουλεία της στην τεχνική αυτή, η ίδια η χαράκτρια έλεγε: ”Η Επαφή μου με την τραχεία αυτή Κρητική πέτρα, με οδήγησε και στην αναζήτηση καινούργιών εργαλείων. Ο μαντρακάς και τα καλέμια  των γλυπτών με βοήθησαν σ’αυτό. Με βαθιές εγκοπές ,με σκληρά γδαρσίματα, με απότομα ή ελαφρά περάσματα από τα μαύρα στα άσπρα και αντίθετα προσπαθώ να κατακτήσω την άγνωστη γλώσσα του καινούργιου αυτού υλικού μου και να του αποσπάσω τα μυστικά που θα με βοηθήσουν στην έκφραση των αναγκών μου”

Γεννήθηκε και μεγάλωσε το 1956 στο Αγρίνιο.
1975-1979 Σπούδασε νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
1983-1989 Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται έκτοτε.

Ηρώον, 1997

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

1999
Αθήνα Γκαλερί Ζουμπουλάκη , “Οι φάσεις της σελήνης» στις « Μικρές ζωγραφιές”
Αθήνα Δημοτική Πινακοθήκη Στοκχόλμη, Ελληνική Πολιτιστική Στέγη, “Προσεγγίσεις Ελληνικότητας”, Επιμέλεια: Νέλλυ Κυριαζή / κατάλογος.
Falun, Dalarna Museum Λουξεμβούργο, Chateau de Vianden
Γιάννενα, Βυζαντινό μουσείο, “Αναφορά στην πόλη”, Amities ΥΠΠΟ – 8η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Κέντρο Ερευνών Παράδοσης και Πολιτισμού / κατάλογος.
Άνδρος, Ίδρυμα Κυδωνιέως, Διεθνές συνέδριο για την ελιά.
Al Sharjah, Art Museum, Sharjah International Arts Biennial 99, Επίτροπος: Αθήνα Σχινά, ΥΠΕΞ
1o Βραβείο Εθνικού Περιπτέρου.

1998
Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, “Κοινή μνήμη” στις “Μικρές ζωγραφιές”.
Τέλ Αβίβ, Museum of Modern Art, “Σύγχρονη Ελληνική Τέχνη – Τρεις γενιές”.
Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη , Επιμέλεια: Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, Mordechai Omer / κατάλογος.
Χανιά, “Τζάμια – Κρύσταλλα”, 7η ατομική, “Σχέδια διαφυγής”, Εικονογραφημένο έντυπο, αφίσα.
Δελφοί, Διαβαλκανική Διάσκεψη ( Οκτώβριος ’ 98 ), Επιμέλεια: Αθηνά Σχινά.
Λάρισα, Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, “Εστίες του Βλέμματος”, Επιμέλεια: Αθηνά Σχινά/κατάλογος.
Βρυξέλλες, Μέγαρο Δυτικο- Ευρωπαϊκής Ένωσης, “Focalisations du Regard” Προεδρία της Ελλάδας (Ιανουάριος – Ιούνιος ’98).

1997
Βεργίνα, Μουσείο τύμβου Αιγών. Αναδιάταξη χρυσελεφαντοστέινων κλινών του τάφου ΙΙ
(“τάφος Φιλίππου” ). Σε συνεργασία με την αρχαιολόγο Αγγελική Κοτταρίδου, υπεύθυνη του αρχαιολογικού χώρου της Βεργίνας.
 Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, 6η ατομική “Πρόσφορα” κατάλογος, αφίσα.
Θεσσαλονίκη, Art Forum ΒΙΑΚΑ, “ Εκ βαθέων”. Επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος / εικονογραφημένο
Έντυπ”
Αθήνα, Γκαλερί Αστρολάβος, “Δάσκαλοι και μαθητές”.
Θεσσαλονίκη, Γκαλερί Μεταμόρφωση, Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης / κατάλογος.

1996
Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, « Το φυλαχτό» στις « Μικρές ζωγραφιές»
Χόνγκ Κόνγκ, Rotunda, 5η ατομική. Επιμέλεια: Nigel Cameron / κατάλογος, αφίσα
Μέτσοβο, Πινακοθήκη Αβέρωφ, « Αφιέρωμα στον Περικλή Πανταζή». Επιμέλεια: Όλγα Μεντζαφού / κατάλογος.
Αθήνα, Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, 10 εικαστικοί για τους Γιατρούς χωρίς σύνορα.
Χανιά, Φιρκάς, « Εν Χανίοις». Εικονογραφημένο έντυπο.
Θεσσαλονίκη, ΚΘΒΕ. Σκηνογραφία στο Αμάρτημα της μητρός μου Γ. Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

1995
Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, « Ελιά – καντήλι» στις « Μικρές ζωγραφιές».
Τίρανα, Εθνική Πινακοθήκη, « Καλοκαίρι στη Μεσόγειο». Επιμέλεια: Γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Παρίσι, F.I.A.C.
Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη, « Αφιέρωμα στον Greco ». Επιμέλεια: Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα.
Αθήνα, Νέες Μορφές, « Ευγενή μέταλλα». Κείμενα Γιάννη Κοντού.

1994
Κέρκυρα, Εθνική Πινακοθήκη, « Πατριδογνωσία». Επιμέλεια, κείμενα: Μάνος Στεφανίδης / κατάλογος.
Παρίσι, F.I.A.C.
Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, « Ημερολόγιο της χρονιάς που πέρασε» στις « Μικρές ζωγραφιές».

1993
Νίκαια ( Γαλλία ), Acropolis, 13eme Biennale Mediterraneenne. Οργάνωση: Union Mediterraneenne pour l’ Art Moderne κατάλογος. Prix de la ville de Saint Paul de Vence.
Αθήνα, Artigraf, «  Ελληνική άνοιξη ».
Μέτσοβο, Πινακοθήκη Αβέρωφ, « Το Δέντρο». Επιμέλεια, κείμενα: Γιάννης Κολοκοτρώνης / κατάλογος.
Cagnes - sur – Mer, 25eme Festival International de la Peinture ( des Laureats ). « Κλίνες», κείμενο: Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα / κατάλογος.
Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, 4η ατομική, « Παραβολή μιας ιστορίας της ελιάς» κατάλογος.

1992
Cagnes – sur – Mer  ( Γαλλία ) 24 eme Festival International de la Peinture ΥΠΠΟ, Επίτροπος, κείμενο: Ειρήνη Φλώρου / κατάλογος. Grand  Prix.
Αθήνα, Πνευματικό Καλλιτεχνικό Κέντρο ΩΡΑ, « Ένεκεν τιμής» για την ΩΡΑ και τον Ασαντούρ Μπαχαριάν.
Δελφοί, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο, « Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί». Επιμέλεια: Πινακοθήκη Πιερίδη.

1991
Γλυφάδα, Γκαλερί Έκφραση, 3η ατομική « ΩΑ» κατάλογος.
Αθήνα, Σπίτι της Κύπρου « Παρά δήμον ονείρων» κατάλογος.

1990
Αθήνα, Πνευματικό Καλλιτεχνικό Κέντρο ΩΡΑ, 2η ατομική,κατάλογος.
Αθήνα, Αίθουσα τέχνης 24 « Τέσσερις ζωγράφοι για τέσσερις ποιητές».

1989
Θεσσαλονίκη, Terracotta, «Δέκα νέοι ζωγράφοι». Κείμενο: Μάνος Στεφανίδης / κατάλογος.
Αθήνα. Ωδείο. Έκθεση αποφοίτων της ΑΣΚΤ.

1988
Αθήνα, Δημοτική Πινακοθήκη « Ζωγραφική για ένα τραπέζι». Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης / κατάλογος.
Αθήνα, Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο « Πορτρέτα» κατάλογος.
Αθήνα, Πνευματικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκθεση ζωγραφικής για την εφημερίδα Αυγή.

1987
Ύδρα, Μέγαρο Τομπάζη, 150 χρόνια της ΑΣΚΤ.
Αθήνα, Γκαλερί Σύγχρονής Τέχνης, 1η ατομική.

1986
Φλωρεντία, Chiesa di Santo Spirito « Έρωτας και ειρήνη». Οργάνωση: Γ. Μάρκου.

1984
Δελφοί, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο. Διεθνές συνέδριο κριτικών τέχνης ( A.I.C.A. ).

1982
Αγρίνιο, Κέντρο Εικαστικών Τεχνών. Έκθεση Αγρινιωτών ζωγράφων.

Ο Γιώργος Σταθόπουλος γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1944 στην Καλλιθέα Αγρινίου. Ανήκει στη γενιά των σύγχρονων ζωγράφων, δημιουργώντας μια ζωγραφική Ελληνική, λαϊκή και ανθρώπινη.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις, έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Φιλοτέχνησε εξώφυλλα δίσκων, καλλιτεχνικές αφίσες, εικονογράφησε βιβλία, ποιητικές συλλογές, σκηνικά θεάτρων, χαλκογραφίες, μεταξοτυπίες και χρηστικά καλλιτεχνικά αντικείμενα.

Είπαν για τον Γεώργιο Σταθόπουλο

Από τα πρώτα του έργα ο Γιώργος Σταθόπουλος, παρά τα αρχικά, κυβιστικά του κρατήματα, αποδύεται συνειδητά ή ασυναίσθητα σ’ ένα αγώνα εξαγνισμού του ζωγραφικού κόσμου, αναδημιουργώντας τον με άλλα, αιθέρια έλαια και υλικά. Ταξιδεύει από την αγωνία στην καθαγίαση, από την ύλη στην κρυστάλλινη διαφάνεια, από την ηδονική σάρκα στην αισθησιακή, ασώματη Χάριν. Από το τρισδιάστατο φθαρτό περνάει στην καθάρια ευφροσύνη της νοητικής επιθυμίας, ένθα απέδρα κάθε βάρος, πάσα λύπη και πειρασμός. Δεν κάνει παραστατική καταγραφή, δεν θέλει να μας πείσει για τίποτα, είναι μακριά από ιδεολογήματα, και ουχ ευρέθη τόπος αυτού. Η ζωγραφική του γίνεται ψαλτήρι. Καταξιώνεται μέσα στην άρρητη μακαριότητα.

Ο Σταθόπουλος αναδύεται από το φρέαρ της συγκαταθέσεως και ανυψώνεται με σχέδιο και χρώμα, σε μια δική του μεταφυσική, σ’ ένα σύμπαν ήπιο, γλυκύ, ευφρόσυνο κι αθάνατο. Σ’ έναν ευτυχισμένο, γάργαρο κόσμο καλοσύνης, όπου η ροή του χρόνου σταματά σ’ ένα διαρκές σήμερα. Η ελληνικότητά του, διυλισμένη όπως και ο Χριστιανισμός του, ανέρχεται αστραφτογεννημένη στην περιωπή μιας αισθησιακής, χαρμόσυνης αγιογραφίας προσώπων, κοριτσιών, ανδρών και πραγμάτων. Από το σχέδιο και την πινελιά του Σταθόπουλου λείπει η ιδιοτέλεια. Και είναι σαν να λεει: δεν κάνω τίποτα σπουδαίο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα σπουδαίο. Περιφρονεί την μεγαλοστομία, την αυταρέσκεια, την διδαχή. Αποφορτίζει τη ζωή μας από τα βάσανα και την καντηλιάζει στην αφθαρσία της χρωματικής πανδαισίας.

Η ζωγραφική του είναι νηφάλια προσευχή και ταυτόχρονα πληθωρική απόλαυση. Χάρμα ψυχής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ

Ο Γιώργος Σταθόπουλος ασκεί την σιωπηλή του τέχνη μόνος στο εργαστήρι του. Ψάχνει και ανακαλύπτει σχέσεις χρωμάτων, σχεδίων και πουλιών. Το ένα  πουλί μόνο του μες σε βαθύ γαλάζιο ουρανό. Το ίδιο πουλί, γκρίζο θανατερό κι ύστερα αρχαϊκό, σ’ ένα κεραμίδι περίγυρο.
Κι αντί να προσπαθεί να εξασφαλίσει μέσω εμπόρων και αρχών σφραγίδα, μια ταυτότητα που να τον λεει «σύγχρονο», αυτός επιζητεί την σύζευξή του με το απόκοσμο και το αληθινό.

Τα βράδια με τους φίλους του συνομιλεί κι επηρεάζεται βαθιά από τις αλλοιώσεις που επιφέρουν οι καιροί σ’ αυτόν, στους φίλους του και στον χώρο μες στον οποίο λειτουργεί μ’ ευαισθησία και σκέψη. Έτσι γίνεται ο ίδιος σιγά - σιγά μια ακτινογραφία πολύχρωμη της πόλης, των καιρών και των ανθρωπίνων σωμάτων.
Και πάλι ξανά, ώρες ατέλειωτες να σχεδιάζει μόνος του πόρτες, που δεν καλύπτουν εσωτερικό σπιτιού, μα μια απεραντοσύνη εφιαλτική, με θάλασσες και πολεμικά καράβια, και παράθυρα, που οδηγούν το βλέμμα μας στην παρανομία ενός ανήσυχου και ταραγμένου ονείρου, που διαβρώνει χρωματικά τις πολιτείες και τα χωριά, μακριά απ’ την μνήμη και την ξεθωριασμένη της γραφικότητα.

Ο Σταθόπουλος είναι στ’ αλήθεια αυτό που λέμε προικισμένος. Και εκ χωρίου καταγόμενος. Άλλ’ ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν χόρεψε εθνικούς σκοπούς, ούτε και δέχθηκε κληρονομίες ανεξέλεγκτες. Χωρίς συνθήματα κι εύκολη γραφή, προχώρησε με γνήσια μέσα της ζωγραφικής, σαν άξιος κι αληθινός ζωγράφος που’ναι, στην επίπονη καταγραφή της σύγχρονης απελπισίας, που αυτόματα γίνεται και εθνική. Γι’ αυτό μας ενδιαφέρει.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Τον Γιώργο Σταθόπουλο τον γνωρίζω από πολύ νέο. Είμαστε περίπου 30 χρόνια φίλοι. Τον είδα να γίνεται ζωγράφος, να σκέφτεται και να αντιδρά σαν ζωντανός άνθρωπος αδιάκοπα και καθημερινά. Κι αυτά τα τρία στάθηκαν εποικοδομητικά για την ζωγραφική του.
Μια ζωγραφική που κατάληξε να γίνει λαϊκή, χωρίς πρόθεση να συνομιλήσει με όλους ή με πολλούς.

Η λαϊκότητά του προέρχεται από την απλουστευμένη με ωριμότητα όρασή του κι από την ζωντανή του σκέψη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Γυναίκα είναι κυρίαρχη, αισθησιακά και μορφικά, στις εικόνες του. Θα ‘ταν υπερρεαλιστής αν τον οδηγούσε αποκλειστικά το χωριό της καταγωγής του η Προστοβά! Αλλά η Αθήνα τον έκανε τελικά – θα ‘λεγα – υπέροχα λαϊκό.
Επεξεργάζεται με «απλοϊκή» φαντασία και αισθησιασμό.

Πολλοί αγαπούν τη ζωγραφική του γιατί νομίζουν πως την διαβάζουν εύκολα. Αλλά αυτός, ο « πονηρός »εκ Προστοβάς, γνωρίζει να εισχωρεί στα ενδότερα όχι μόνο της φαντασίας του, αλλά και ίδιας της ζωγραφικής. Κι έτσι αφήνει τους άλλους να διαβάζουν ό,τι θέλουν. Κι εκεί ακριβώς τον ανακαλύπτω κι εγώ. Και σαν σύγχρονο Έλληνα και σαν ζωγράφο.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Ο Σταθόπουλος συνεχίζει να ζωγραφίζει ανάμεσα σ’ ένα πέλαγος καλλιτεχνικού χάους, όπου οι διάφοροι αυτοκαλούμενοι « μοντέρνοι » και τα φανταχτερά κόλπα μοιάζουν με τα ξαφνικά και περαστικά κύματα της τρικυμίας που αφρίζουν, κάνουν θόρυβο και μονομιάς εξαφανίζονται.
Αντίθετα, η ζωγραφική του Σταθόπουλου δεν εξαφανίζεται. Μοιάζει με τη θάλασσα, τη γαλήνη. Τα ρεύματα του βυθού είναι η ρίζα της δουλειάς του. Η γαλήνη, η επιφανειακή, που εκφράζουν οι φόρμες του, δεν είναι νεκρή. Μόνο που το κύμα είναι υπόγειο. Και το αποτέλεσμα διαρκεί. Δεν σπάει πάνω στους βράχους και διαλύεται.

Σπάνια σήμερα συναντάς ένα ζωγράφο, που το πρώτο πράγμα που κάνει το πρωί άμα σηκωθεί, είναι να ζωγραφίζει. Με την πραγματική έννοια της λέξης. Μοιάζει με τον χωρικό που, πρωί – πρωί, πηγαίνει στο χωράφι και πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, στην καλλιέργεια. Για να δώσει καρπό. Κάθε πρωί σκύβει στο μουσαμά σαν να ’ταν το χωράφι του και το οργώνει με τα πινέλα του, το ποτίζει με τα χρώματά του.
Ο σπόρος του είναι εγκεφαλικός. Γεννημένος στην Προστοβά το 1944, ένα χωριό κοντά στο Αγρίνιο, άφησε την πατρίδα του, κουβάλησε μέσα στο ταγάρι του τα οράματά του κι ήρθε να σπουδάσει στην Αθήνα.

Μα όπου κι αν πάει, ό,τι κι αν κάνει, ποτέ δεν κόβει τις ρίζες του. Ούτε από τη δουλειά του ούτε απ’ τη ζωή του. Απομονωμένος στο σπιτάκι του με την αυλή και την καγκελόπορτα, σ’ ένα ύψωμα της Γούβας, στην οδό Μιθριδάτου, συνεχίζει τη ζωή του, τη δουλειά του, μακριά από επιρροές και σχολές. Ζωγραφίζει σαν να τρωει τραχανά.
Ούτε ρομαντικός ούτε λυρικός είναι, όπως τον αποκαλούν. Είναι απλά ερωτικός και ποιητής. Ποιεί δηλαδή. Ποίηση σημαίνει για το Σταθόπουλο ΠΡΑΞΙΣ, όπως το λεει και η λέξη. Πραγματοποιεί τους ερωτικούς του οραματισμούς.
Στην τελευταία του δουλειά κάνει ακόμα ένα άλμα. Ελευθερώνεται από παλιούς δεσμούς με τη Σχολή Καλών Τεχνών, παίρνει στα χέρια του όλο το βάρος της ζωγραφικής του κι αφήνεται στο ένστικτό του. Βασίζεται στον μοναδικό δάσκαλο όλων μας, τον εαυτό του. Ο καθένας με την δικιά του μοίρα.

Ο Σταθόπουλος είναι μια γάργαρη πηγή ανάμεσα στην αθηναϊκή πνευματική έρημο. Πετάει καρπό το δέντρο του, αναβλύζει νερό από τη ρίζα του. Εκεί, πάνω στο εργαστήρι του, πολλές φορές πολλοί φτασμένοι καλλιτέχνες τον επισκέπτονται, γιατί νιώθουν να έρχονται σ’ επαφή μαζί του.
Έχουν την ανάγκη να ξαναβρούν την πηγή τους. Όταν ακόμα ήταν άγνωστοι και αγωνίζονταν να δημιουργήσουν. Όταν πολεμούσαν με το υλικό τους. Έρχονται να πιουν το αθάνατο νερό. Γιατί ο Σταθόπουλος δεν νηστεύει με ιδέες και ηθικές. Λειτουργεί…

ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ

Μέσα στο έργο του ζωγράφου Γιώργου Σταθόπουλου μπορεί εύκολα να διακρίνει κανένας τη διαδικασία επιλογής που ακολούθησε ανάμεσα σε δυο ερεθίσματα: Στις εντυπώσεις μιας καθημερινής οπτικής εμπειρίας από τη μια μεριά κι από την άλλη τα εσωτερικά βιώματα όπως διαμορφώθηκαν μέσα στον προσωπικό του χρόνο.

Τα σύμβολά του, εδώ, είναι φορτισμένα με μιαν ιδιαιτερότητα “σημαντική”, που αποκαλύπτει το χαρακτήρα του καλλιτέχνης. Το πουλί που εκτείνεται και καλύπτει ολόκληρο σχεδόν το χώρο του πίνακα – Το νεανικό γυναικείο πρόσωπο, που όλο και ξανάρχεται στα μικρά του χρωματιστά σχεδιάσματα – Το αέτωμα, αφομοιωμένη συμβολικά εικόνα ενός οικείου περιβάλλοντος – Οι πελώριες “ερωτικές καμπύλες” των βουνών της πατρίδας του και πλήθος άλλα – μας αποκαλύπτουν μια φύση   “ποιητική”, παραδομένη στο όνειρο, την αγάπη ή το αίνιγμα. Πέρ’ απ’ αυτό, χάρη σε μια προσωπική καθημερινή άσκηση – “τα σχέδιά του μπορεί να μετρηθούν κατά πολλές εκατοντάδες” - έχει την ικανότητα να μεταπλάθει το υλικό του και να το καταξιώνει σε πλαστική έκφραση.

ΚΛΕΑΡΧΟΣ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ

Βοά το φως και εορτάζει στις κορυφαίες ζωγραφικές του Γιώργου Σταθόπουλου. Φως φλογιστικό και χάρη στις καλύτερες παραστάσεις του. Ηλιακό ρευστό που θριαμβεύει διαλύοντας τα βάθη, τις προοπτικές και τις διαστάσεις. Ασώματες μορφές πλήρεις σάρκας ( όπως οι ποδηλάτισσες με τον γυμνό βωμό επί της σέλας ) αποπνευματωμένες ανθρώπινες λέαινες, κτίσματα μετέωρα κι ευγενή και αγόρια σφριγηλά και κρυφοπαθιασμένα.
Από το εγκαυστικό βαθυκίτρινο ως το εκτυφλωτικό λευκό κι από το ρόδινο ως το εκδικητικό κόκκινο και τις αποχρώσεις της διάφανης, πλην έντονης, γαλαζωπής μελαγχολίας, το χρώμα επιβάλλεται εκ των ένδον στα πεπρωμένα των προσώπων ως οριστική Μοίρα.

Μορφές ανθρώπων ή άυλες θεότητες; Ζήτημα φωτός. Το χρώμα – φως προεξάρχει, άλλοτε πλήρες ενθουσιασμού που φτάνει ως τη φρενίτιδα, το παραλήρημα και τον ορυμαγδό. Άλλοτε γίνεται τερπνό και ιαματικό, ή διακριτικά ειρωνικό και χαμηλόφωνα συγκαταβατικό, περιβάλλοντας τα πάντα με μιαν μαντική αναθυμίαση. Σπίτια συνοικιακά σαν αρχαία ανάκτορα. Νεανίες αθλοφόροι, Έλληνες, και κόρες με κυματιστά μαλλιά, ευπλόκαμες. Τα μαλλιά τους κυμαίνονται από τη ροή μυστικής μουσικής, οι διαθέσεις του τρέφονται από τα σιτηρά του Ολύμπου.
Πραότητα κι Ελληνιστική ευδαιμονία πέρα από τη Φθορά. Στο υψίπεδο της πλήρους Αθωότητας. Είναι φανερό ότι για τον Γιώργο Σταθόπουλο ουκ απέσβετο το λάλον χρώμα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ

Ο Απόστολος Κούστας γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1954. Μαθήτευσε κοντά στο ζωγράφο Γιώργο Σικελιώτη και τη χαράκτρια Βάσω Κατράκη. Ζει στο Μεσολόγγι και στην Αθήνα.

Ιεριχώ, Βραβείο triennale d'Osaka 1991

Ατομικές εκθέσεις
Αθήνα: Αίθουσα Τέχνης Παλύπλανο 1991. Μεσολόγγι: Δημοτική Πινακοθήκη 1992. Ιωάννινα: Πανεπιστήμιο, Αίθουσα Τέχνης Αμυμώνη, 1993. Αργοστόλι: Δήμος Αργοστολίου Κοινότητα Πόρου 1993. Αθήνα: Αίθουσα Τέχνης Κρεωνίδης 1994. Θεσσαλονίκη: Αίθουσα Τέχνης Terracota 1995. Μεσολόγγι: Δημοτική Πινακοθήκη 1995. Αγρίνιο: Δημοτική Πινακοθήκη 1995. Βρυξέλλες: Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο 1998. Αθήνα: Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος 1999.
ΔΙΕΞΟΔΟΣ, Μεσολόγγι, 1999. Πειραιάς: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών-Παράρτημα Πειραιά, 2001
Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997
Έκθεση των Θησαυρών του Αγίου Όρους: Ειδική ατομική συμμετοχή.

Ομαδικές εκθέσεις
Μπολόνια: ITALIA 1993. Αθήνα: Σπίτι της Κύπρου 1994.
Φαέντζα: ITALIA 1994.

Διεθνείς Συναντήσεις – Εκθέσεις
OSAKA TRIENNALE ’91 JAPAN – Sumitomo Marine and Fire Insurance Award. SAPPORO INTERNATIONAL PRINT – BIEN – NALE ’93 JAPAN. INTERNATIONAL PRINT TRIENNIAL KRAKOW. POLAND 1994 – INTERGRAFIA ’94 – KRAKOW, POLAND. OSAKA TRIENNALE ’94 JAPAN. INTERNATIONAL PRINT TRIENNIAL KRAKOW POLAND 1997.
Athenes: ΥΓΕΙΑ 2000. Bruxelles: Hilton 2000

Ο Δημήτρης κουτσοσπύρος γεννήθηκε στην Κυψέλη της Άρτας. Πολύ γρήγορα εγκαταστάθηκε στο Αγρίνιο ,όπου ζει και δημιουργεί μέχρι σήμερα. Με τη ζωγραφική ασχολήθηκε μικρός. Παρ’ όλο που σπούδασε ζωγραφική και σχέδιο στην Αθήνα, θεωρείται αυτοδίδαχτος και η δύναμη του χρωστήρα του, δείχνει έναν καλλιτέχνη ,που βαδίζει στα χνάρια των μεγάλων ζωγράφων.

Με τη ζωγραφική ασχολείται αποκλειστικά από το 1968. Εργάστηκε ως αγιογράφος , φιλοτέχνησε σκηνικά θεάτρου, εικονογράφησε περιοδικά και ημερολόγια. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε εννέα ατομικές εκθέσεις σε όλη την Ελλάδα. Από το 1972 διατηρεί μόνιμη έκθεση στην οδό Παπαστράτου 73, στο Αγρίνιο.
Το ατελιέ του έχει μεταμορφωθεί σε κέντρο εικαστικών τεχνών για την Αιτ/νία και είναι ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι, όπου νέοι άνθρωποι , δημιουργοί, μαθητές βρίσκουν δημιουργικό καταφύγιο. Το έργο του έχουν κριτικάρει με ευνοϊκότατα σχόλια άνθρωποι των τεχνών και ων γραμμάτων. Δικά του έργα κοσμούν Δημόσια Ιδρύματα, Πινακοθήκες, Μουσεία, Ιδιωτικές Συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Τα θέματα του είναι παρμένα κυρίως από την ελληνική ύπαιθρο . Ακολουθούν κλασικές φόρμες, που όμως το φιλοσοφικό βάθος ,το παιχνίδι της φαντασίας και η λεπτομέρεια στη σύνθεση δείχνουν την ευαισθησία του δημιουργού και τη δύναμη του γνήσιου ταλέντου του.
Ο προβληματισμός του καλλιτέχνη περνάει στο θεατή όμορφα, γλυκά, ομαλά, χωρίς αισθητικούς βαρβαρισμούς και ανταμώνει λυτρωτικά τις ανησυχίες τους, γιατί όπως τονίζει ο Δημ.Κουτσοσπύρος αυτός είναι και ο προορισμός της τέχνης: “αναγκαιότητα για ένα ζωγράφο και γενικότερα για τον καλλιτέχνη είναι να εκφράζει μέσα από το ψυχικό και συναισθηματικό είναι του, το συνάνθρωπο του”.
Είναι μέλος του Επιμελητηρίου ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο Χρήστος Γαρουφαλής γεννήθηκε το 1959 στο Αγρίνιο

Ατομικές εκθέσεις

1989: Ελληνοαμερικανική Ένωση, "πορτραίτα", Αθήνα
1990: Galerie ΖΥΓΟΣ, Αθήνα
1993: Galerie ΖΥΓΟΣ, Αθήνα
1996: Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
1998: Αίθουσα τέχνης ΤΡΙΓΩΝΟ, Κηφισιά
1999: Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
2000: Εκθεσιακός χώρος Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης
2002: "Μήνες-μνήμες", παρουσίαση ημερολογίου Tράπεζας Αττικής,Αθήνα
2005: Νέα σειρά γραμματοσήμων από τα ΕΛ.ΤΑ. με θέμα "Άμπελος-Οίνος", στα οποία εικονίζονται γνωστά έργα του ΧρήστουΓαρουφαλή.

Ομαδικές εκθέσεις

1994
“16 ζωγράφοι της Galerie ΖΥΓΟΣ”, Αθήνα.
“Ένα ποίημα – 10 ζωγραφικές απόψεις” Galerie ΖΥΓΟΣ, Αθήνα.
Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, συλλογή Κ. Ιωαννίδη
Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία1995
“40 Νεοέλληνες ζωγράφοι”, συλλογή Κ. Ιωαννίδη, “Έρμουπόλεια Σύρου”
Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
Συμμετοχή στην αντιπροσωπεία της Ελλάδος στην UNESCO στο Παρίσι, οργάνωση Δημ. Παπαστάμος.1996
Galerie WIGMORE FINE ARTS, Λονδίνο
“το προσχέδιο και το έργο” Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
“Σύγχρονη Ελληνική ζωγραφική” συλλογή Κ. Ιωαννίδη, Δήμος Άμφισσας1997
Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
Galerie 4, Χαλκίδα
Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία.1998
έκθεση σχεδίου ( Ε.Ε.Τ.Ε.) Schwetzingen, Γερμανία.
"Θέσεις και όψεις της Ελληνικής Ζωγραφικής", συλλογή Κ. Ιωαννίδη, Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας
Galerie 4, Χαλκίδα
"μικρές διαστάσεις", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
Αίθουσα Τέχνης Τρίγωνο, Κηφισιά
Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία
"Ζωγραφική από Ελλάδα και Κύπρο", Galerie ΑΡΓΩ, Λεμεσός1999
"Εικαστικοί καλλιτέχνες δημιουργούν και προσφέρουν", G alerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
"εικαστικό πανόραμα", Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία
"για τα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας", (Ε.Ε.Τ.Ε.), κτίριο Κωστή Παλαμά, Αθήνα
"έργα τέχνης μικρών διαστάσεων", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
"εικαστικό πανόραμα", αίθουσα τέχνης Νεώριον, Αγρίνιο2000
"άνοιξη", αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη, Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
"1η triennale ελληνικής χαρακτικής", Πινακοθήκη Πιερίδη - (Ε.Ε.Τ.Ε.)2001
"Σχήματα & χρώματα του Πάσχα και της Άνοιξης", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
"Έργα τέχνης μικρών διαστάσεων", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα2002
"Μάης, Άνοιξη και θάλασσα", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
"Έκθεση Αιτωλοακαρνάνων εικαστικών", Στοά βιβλίου, Αθήνα